Over-de-top balkon theater over Hiphop oma’s en nieuwe tegelwijsheden

Als het publiek een koptelefoon krijgt aangereikt, worden ze meegezogen in een filmische theaterbeleving van wat anders zo normaal lijkt.
Over de binnenplaats van een verzorgingstehuis schalt een intercom:
Mevrouw Jansen. Ik herhaal: mevrouw Jansen van nummer 88. Wilt u zich melden bij de balie? Er is een pallet steunkousen voor u afgeleverd..

Uit de roldeur loopt iemand, die haar haar in het folie heeft. Het is net geverfd, en ze steekt een belinda-sigaret op. Naast haar zit iemand die slaapt in haar rolstoel. Ze is nog steeds niet opgehaald door de taxiservice. Uit een open raam, klinkt een tv die aanstaat; het Max boodschappenspel.. onmiskenbaar. Iemand van de zorg rijdt met een rolkar met koffie langs enkele ouderen die buiten in de zon zitten. Vanuit een raam valt een vuilniszak naar beneden. Achter de ramen ontstaat er een choreografie van ramenlappende bewoners. Er klinkt gezang;

de dag vandaag
lijkt langer als gister
morgen lijkt
nog mijlenver
van nu

Het is nooit te laat
nee nimmer nooit te laat
Dat ik mijn geraniums laat groeien
ik mijn leven op laat bloeien
die dag is vandaag
die is nu.

Het dagelijks leven van een verzorgingshuis, transformeert in een theatraal schouwspel:
Jongeren in de leeftijd 14-21 gaan met de ouderen van nu in gesprek en ontdekken samen de verschillen maar ook zeker de gelijken tussen hun generaties. Want, worden zij beide nog wel gehoord? De wereld van ouderen wordt steeds kleiner, terwijl die van jongeren steeds groter wordt. Waarom kunnen we niet dromen zoals we dat als kind deden? Om zonder filter te kunnen denken over wat we zouden willen?